Snowboarden

Het begin

Het moderne snowboarden begon in de Verenigde Staten in 1965, met een ontwerper die twee ski’s samenvoegde voor zijn kinderen om op te surfen. Zijn vrouw doopte het de snurfer, een mix van surfer en sneeuw. Hij gaf vervolgens de licentie voor het product uit aan de Brunswick Corp, dat vervolgens een miljoen exemplaren verkocht over de volgende tien jaar. In de vroege jaren ’70 begon de ontwerper, genaamd Poppen, wedstrijden te organiseren die deelnemers uit het hele land aantrokken. Één van deze pioniers, een toegewijd skateboarder, ontworp zijn eigen snowboard en maakte het in een klaslokaal. In een snurfwedstrijd introduceerde hij een nieuw ontwerp board. Midden in een discussie over het ontwerp van het board werd een open divisie gevormd, met slechts één deelnemer, en zo werd het populaire snowboarden tot leven geroepen. Het verliep echter niet allemaal even makkelijk. Skiërs maakten bezwaar tegen snowboarders die optraden op wat zij zagen als hun pisten, en zij meenden dat hun sport superieur was. Snowboarders werden gezien als tuig, dat anders sprak en zich anders gedroeg dan de meer culturele skiërs. Maar met verloop van tijd is snowboarden een enorm populaire bezigheid geworden, en de twee partijen accepteren elkaar nu een stuk makkelijker.

Stijlen

Verschillende snowboardstijlen zijn ontwikkeld, elk gebruik makend van gespecialiseerde technieken en uitrusting. Algemenere stijlen zijn bijvoorbeeld freeride, freestyle en race of freecarve. Hoewel zij op hun eigen manieren verschillen van elkaar, hebben ze ook duidelijk dingen gemeen. Jibbing is snowboarden op alternatieve oppervlakten, zoals metalen rails, bankjes, richels, muren, gesteente of boomstammen, en gaat vooral om het uitvoeren van stunts, gebruik makend van natuurlijke en door de mens gemaakte oppervlakten. Het is extreem populair bij urban riders en snowboard resorts. Alpine of freecarving wordt gedaan op compacte sneeuw, en er wordt erg weinig gesprongen. Het is niet zo populair als andere vormen van de sport maar test zeker de vaardigheid en wendbaarheid van de snowboarder. Slopestyle is te vergelijken met een obstakelbaan, waar deelnemers stunts uitvoeren over obstakels op een locatie met jumps, jibs en boxes. Bridge jumping, weergegeven op de canvassen, toont hoe de sport is geëvolueerd, gebruik makend van meer en meer gebouwde obstakels. Big Air wordt omschreven als waar snowboarders stunts uitvoeren op door mensen gebouwde schanzen, met als doel om zo hoog en zo lang mogelijk te springen, en met een nette landing te eindigen. Halfpipe wordt uitgevoerd op een schans of in een halfronde kuil en omvat sprongen en stunts in de lucht en op de halfpipe. Freeriding is snowboarden op willekeurig terrein, en van erg bergachtige toppen af. Natuurlijke gevaren zijn ongezien, met gevaren als lawines en verborgen stukken zachte sneeuw. Vele van deze stijlen worden weergegeven in de selectie canvassen, met snowboarders die verbazingwekkende sprongen en twists door de lucht uitvoeren. Olympisch snowboarden debuteerde bij de Japanse Nagano Spelen in ’98, met twee onderdelen, de halfpipe en de reuzenslalom. Het was zo succesvol dat het vier jaar later terugkeerde in Salt Lake City, VS. Op de volgende Olympische Spelen in Turijn, Italië werd snowboard cross toegevoegd, waar vier deelnemers per keer over een circuit met heuvels, sprongen en bochten raceten. Bij de Sochi Spelen in Rusland in 2014, waren er 243 deelnemers uit 31 landen aanwezig en waren er twee nieuwe onderdelen, slopestyle en parallel slalom. Het werd dat jaar ook erkend als een Paralympische sport. Het is een sterke toeschouwerssport, waarbij duizenden op komen dagen om het flamboyante spektakel te aanschouwen, naar adem happend van spanning en hun collectieve adem inhoudend terwijl ze getuigen zijn van duizelingwekkende, levensgevaarlijke en extreem spannende sprongen en stunts. Dit is het gevoel dat men ook krijgt door naar de canvassen in deze collectie te kijken. Opwinding is besmettelijk. Laat u meeslepen.